Door: Rob Doumaid.
Duiken in Nederland, Is er dan wel wat te zien in dat Nederlandse modderwater? De Noordzee dat vieze donkere water, daar is toch helemaal niets te beleven. Als je met iemand aan de praat raakt en vrijetijdsbesteding komt aan de orde dan zijn dit met enige regelmaat zinsneden die voorbij komen als duiken ter sprake komt. Niets is minder waar. In Nederland is het prachtig duiken, met Zeeland misschien wel als de makkelijk bereikbare topplek. Maar neem iets meer moeite en je bevindt je op de mooiste locatie van allemaal: de Noordzee. Een jaar of 4 geleden heb ik tijdens een wrakduikcursus bij Ben (Get Wet) de Noordzee als schatkamer voor mooie duiken ontdekt. Sindsdien probeer ik elk jaar een aantal duiken wrakken in zee te maken. Een dag op zee voor twee duiken is iedere keer weer een hele expeditie van 12-14 uur. Hoe mooi het duiken ook was, het aantal duiken beperkte zich altijd tot een aantal per jaar.
Ongeveer een jaar geleden treedt er een kentering op. Ik krijg lucht van het project Duik de Noordzee Schoon. Ik dompel me onder in wat Ben, Klaudie en al die deelnemers aan het project allemaal doen en waar ze voor staan. Als liefhebber van de natuur, docent biologie en duiker kan me ik helemaal vinden en word ik enthousiast. Het prachtige boek Noordzeewrakken is een plezier om te lezen en ik neem me voor om me aan te melden als deelnemer aan het project DDNZS. Samen met een maatje geven ik ons op langzaam rollen we in het wereldje van DDNZS. We laten ons uitknijpen door Ben en doen een de indoor training bij Falck Nutec op de Maasvlakte. Daags later voelen we ons 10 jaar ouder, maar nog steeds jong genoeg om een aantal data te selecteren waarop we mee willen om mee de Noordzee op te gaan.
2011 zal niet snel de geschiedenis in gaan als de zomer van het ultieme wrakduikseizoen; er worden dan ook heel wat duikdagen afgezegd. Echter 5 en 8 augustus zijn dagen die wel doorgaan en we verheugen ons erop om mee te gaan. De eerste dag reizen we in alle vroegte naar Scheveningen om aan boord te gaan van de Aquila. Het is wat zoeken, maar Melchior rijdt als gids rond op zijn fietsje en leidt ons naar de boot. Niet lang na ons meldden de andere duikers zich die meegaan met deze DDNZS trip. We begroeten Ben en maken kennis met zeer betrokken bevlogen Klaudie.
Wij duiken twee dagen mee, waarvan de eerste dag een dag is om kennis te maken met hoe het er aan toe gaat op een dag met DDNZS. De tweede dag wordt een dag dat we zelf aan de slag gaan met werkzaamheden. Op de eerste dag blijven we de gehele dag geankerd boven de Cressy; een van de 3 Engelse kruisers die tijdens de eerste wereld oorlog is getorpedeerd. Het is doodtij, we hebben een lang duikwindow en het zicht uitstekend. De stromingsloze duiken zijn fantastisch en triest tegelijk. Eenmaal oog voor netten en andere vervuiling zie je het overal. Het trieste toppunt is behoorlijk vers net dat we ontdekken. Het is duidelijk vrij recent, er zit geen begroeiing op de en en zit vol met gestikte kabeljauwen, noordzeekrabben en -kreeften die zich helemaal hebben verstrikt en platvissen die nog een doodstrijd leveren. Een gekapt of verloren net vist onbedoeld nog tijden door en doodt zodoende zinloos talloze dieren. Het met eigen ogen zien dat dit werkelijk zo is, heeft een sterkere overredingskracht dan het zeggen dat het werkelijk zo is. Dit is een van de redenen dat er tijdens de duiken ook gefilmd wordt. De kreeften worden losgesneden en zo goed als kan van alle lijnen ontdaan. De krabben hebben zich doorgaans zo extreem in het net vastgezet dat onderwater bevrijden nagenoeg onmogelijk is. Krabben zijn wat taaiere rakkers dan kreeften en worden dan ook waar nodig uit het net gesneden en meegenomen naar de oppervlakte. Eenmaal aan boord worden de krabben ontdaan van alle netresten. De lijnen zitten werkelijk overal. Tussen de gewrichten, in de monddelen en als kluwen tussen de poten en scharen.
Het bevrijden van krabben is een activiteit die veel voldoening geeft, maar dient met zorg gedaan te worden. De scharen van krabben blijken heuse pneumatische persen te zijn. In mijn enthousiasme let ik even niet op en zit mijn wijsvinger in een schaar. Mijn krab begrijpt mij niet, merk ik op. Langzaam maar zeker wordt de schaar dicht geknepen. Ik schreeuw het uit, leg de krab op zijn rug en geef deze een lel op de schaar. Het werkt gelukkig. Wat mij rest is een pijnlijk vingerkootje met een heuse deuk erin. Ook voor de knijpkracht geldt dat ervaren geloven is. Nondejuu, wat doet dat zeer zeg. Echter het terugzetten van tientallen krabben maakt een hoop goed.
Zet het nou echt zoden aan de dijk wat we doen? Het is natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat, maar het is wel belangrijk wat er wordt gedaan. Blijven roepen dat het zo niet verder kan, gesprekken aangaan met alle partijen en tegenwicht bieden aan iedereen die roept dat het spookvissen allemaal wel meevalt.
Ik heb deze twee dagen kennis gemaakt met een bevlogen groep mensen die ergens voor staan en een goed verhaal hebben. Het waren twee mooie, leuke, ontnuchterende en leerzame dagen. Goed dat deze club er is en goed dat deze club mensen doet wat ze doen. Het is een club die ik van harte ondersteun. Ik kijk uit naar de volgende trip dan wel activiteit.
