Blog van Cyriel de Grijs.
Het is al bijna half negen in de ochtend en alle duikers staan nog aan dek. Volgens het duikplan hadden de eerste duikers om acht uur al in het water moeten springen. Kapitein Pim geeft voorrang aan de veiligheid en stelt het begin van de duik uit; de mistbank die nu rond het schip hangt is zo dicht dat het moeilijk wordt voor de Zodiac om afgedreven duikers te kunnen spotten. Tijdens het ontbijt en tijdens het wachten is het stiller dan normaal; bij iedereen zit het tragische ongeval van zaterdag nog in het hoofd.
Na een emotioneel zware dag hebben we gisterenavond met z’n allen naar de prachtige onderwaterbeelden gekeken die Klaudie en Peter vorig jaar op de U31 hebben gemaakt, een Duitse onderzeeboot die in WO 1 gezonken is. We zijn benieuwd naar de toestand van het wrak, een jaar nadat deze ontdekt is.
Geroezemoes. De mist is aan het opklaren en Pim geeft aan dat er gedoken kan worden! De Zodiak gaat weer te water en Ben en Wouter springen het water in. Niet als eerste deze keer; Peter van Rodijnen is hen vooruitgegaan om beelden te schieten van hoe het vastleggen van de ankerlijn verloopt. Dat is tenminste het voorwendsel. Eigenlijk willen we vastleggen hoe zelfs Ben met zijn tijd meegaat en voor het eerst met een trimix-computer om zijn pols duikt. “Nou, nou, nou, zo fijn! de hele duik naar mijn computer gekeken. ik wil nooit meer zonder!” grapt Ben na afloop. Er zal nog wel wat water door de Rijn stromen voordat hij dit in z’n systeem heeft.
De andere duikers komen breed grijnzend boven. Ze hebben een fijne duik achter de rug. Goed zicht, veel netten gesneden en ook de biologen kijken enthousiast naar de opbrengst: Uit de kluiten gewassen boompjesslakken, spinkrabben, kreeftgarnaal en een dikke citroenslak, zo groot als een halve citroen spannen de kroon. Het archeologenteam aan boord is blij dit wrak met zulk goed zicht te hebben kunnen bekijken. De verleiding een opvallend stuk aardewerk met de markering ‘LL – U31’ mee te nemen, hebben ze kunnen weerstaan.
De opbrengst aan netten ziet er ook veelbelovend uit, te zien aan de lijn met hefballonnen die met het anker mee omhoog gekomen is. Naast de gevulde postzakken is er een grote kluwen touw, netten, drijvers en ander vistuig omhoog gestuurd. Deze wordt aan de hijskraan gehangen om het aan boord te hangen. Langzaam gaat de hijskraan omhoog. Het toenemende gewicht is teveel voor het touw dan aan de haak hangt. Deze knapt en valt terug in het water. Gelukkig is mannetjesputter Erwin aan boord van de Zodiak alert. Hij grijpt snel een drijver en voorkomt dat het resultaat van noeste arbeid weer terug naar de bodem zakt. De tweede poging met de kraan slaagt en een nieuwe big bag is in één klap half gevuld met vistuig.
Tussen de duiken door worden de expeditieleden een stukje slimmer gemaakt door de experts aan boord. Floor vertelt over het onderzoek waar de biologen aan boord mee bezig zijn; het samenstellen van een genetische database van alle Nederlandse soorten. Daarnaast vertelt ze over haar eigen onderzoek naar een harlekijnslakkensoort die in de Nederlandse kustgebieden voorkomt en die zich moeilijk laat onderbrengen in de bekende soorten harlekijnslak. Zij probeert met DNA-onderzoek vast te stellen welke soort het hier nou betreft.
Ook duik nummer twee van vandaag is op een onderzeeboot; mogelijk de Engelse E22. Met meetlinten, GoPro’s en stiefelzagen dalen we af. De hoeveelheid vistuig is hier gelukkig een stuk minder, waardoor de archeologen beter hun werk kunnen doen en ook minder gehinderd worden door het stof van de nettensnijders. Na deze duik zetten we koers naar de derde bestemming vandaag: Een onbekend wrak, dat mogelijk de lang vermiste Nederlandse O-13 zou kunnen zijn. Vanavond gaan twee buddyparen er een verkenningsduik maken, terwijl Fred in zijn eigen gepassioneerde stijl een lezing geeft over onderwaterhistorie in Zeeland, en het ‘wrakkenboekje’. Dit is aan hem goed besteed; smeuïge verhalen rollen van zijn tong terwijl iedereen aan zijn lippen hangt.
Het expeditieteam is zijn draai weer aan het vinden.
