Blog van Marja Smith.
De afgelopen dagen heb ik gedoken als hulp bioloog met Floor, we hebben aan een paar vierkante meters per duik genoeg om naar onze doelsoorten te speuren. De wrakken zijn zo rijk en divers begroeid dat we na 30-40 minuten bodemtijd al bijna wriemelblind worden. De wrakduiker in mij protesteert, maar ik houd haar kort, en trots kom ik boven als een soort natte G.I. Jane met een patroonband met gevulde sample buisjes. Vandaag is alles anders, we duiken op de SS Copenhagen, een flukse liner die als hospitaalschip was ingezet tijdens de eerste wereldoorlog. Enkelen uitverkorenen hebben een fijn gas bij zich: trimix. Ik niet. Ik ben niet boos. De briefing vertelt ons alles wat we nodig hebben, hoe diep het is, en dat het een drie deks hoge opbouw heeft, met grote galerijen met zuilen en veel ruime in- en uitgangen. Ik duik niet met Floor, zij heeft wel trimix. Met gemengde gevoelens sta ik mijn queen of slugs af aan haar buddy Martijn, en met een goed duikplan dalen Eddy en ik af. Ik heb wel een kleine stage met 50% nitrox bij me, dus is het toch een beetje feest. Eenmaal beneden aangekomen zoeken we verbaasd naar de beloofde dekken. We komen Rob tegen die ons enthousiast vertelt van de drie propellors waar hij net vandaan komt. Braaf gaan we op zoek naar de drie dingen die naar de bodem gevallen zijn, verkeerd begrepen dus. We zetten onze speurtocht naar de opbouw voort, waar nog steeds geen bewijs van is. Als we een jerrycan met touwen en warrelnetten tegenkomen vinden we het niet netjes om die te laten slingeren, dus ik houd strak en Eddy snijdt hem vrij. Samen brengen we hem naar de stijglijn, waar ik nog even een gefaalde conversatie met Erik heb, en we maken onze jerrycan plus vast aan een daarvoor bedoeld oog. Snel proberen we nog even twee ingangen, maar ze zijn noch ruim noch interessant en we worden naar huis gejaagd door de opruimgeitebreiers die de gidslijn aan het oprollen zijn: het pretpark sluit, en na een rustige deco staan we weer aan dek van de commandant Fourcault waar onze jerrycan een leuke vangst blijkt, zeerasp, slakjes met eieren, kokerwormen, better out than in! Na alweer een top lunch, toont onze Betty haar limousine tenders, nevermind jacuzzis en helidecks, this baby heeft assisted afmering! Mocht je niet willen zweten tijdens het aanleggen, moet je je huis verkopen en een paar van deze bad boys op je bootje zetten. De enige lezing tot nu toe waar de kapitein bij komt luisteren en aan het eind niemand in slaap is.
Goed, terug het water in, waar daar zijn we voor gekomen tenslotte. Herenigd with my slug lady dalen af naar de PPS Koningin Wilhelmina, een ooit sierlijke stomer van 1895 gezonken door een Duitse onderzeeboot tijdens de eerste wereldoorlog. We hopen dat ze niet ten prooi is gevallen aan bergers, maar helaas past Ome Ben zijn artistieke weergave weer niet met de werkelijkheid, maar we zijn niet boos. Wel zijn de hele mooie hele grote schoepenwielen er nog, je past er zo tussen. We verzamelen rustig en weinig, want we weten dat we anders niet genoeg ethanol hebben om de exemplaren voor het DNA barcode project te preserveren. Na een duikprofiel dat recht uit een duikhandleiding had kunnen komen, heeft Floor haar computer een driftbui, en zitten we, tot niet geringe ongerustheid van de rest van het team, nog een extra halfuurtje uit rond de 5 meter. 
Ben is niet boos, het verwachte standje blijft uit. Verfrist door een slordige 80 minuten zuurstofrijk ademen verslind ik het diner, en het verjaarstoetje, en we zingen nog maar een keer voor Fred, de derde keer, want we zien heus wel dat het voor onze zeebeer niet makkelijk is zonder zijn Myra zijn verjaardag te vieren.
Vervolgens laat Oscar ons zien hoe, als alles goed is, de Bruine Bank waar we in het begin van de week gedoken hebben een beschermd gebied moet worden onder de Vogelrichtlijn, goed gewerkt Oscar. Net zoals de eerste keer ben ik trots dat ik er weer bij mag zijn, en put ik inspiratie uit de expeditie: als dat met die Noordzee gaat lukken, moet dat ook kunnen met de rivieren in Frankrijk waar ik mee bezig ben. Ogenschijnlijk loopt de expeditie op rolletjes, we maken mooie duiken samen, de data worden verzameld, schitterend beeldmateriaal wordt geschoten, het weer werkt mee en we hebben een mooi zeetje. Desondanks weten we dat we allemaal een beetje wachten op komende zaterdag: de herdenking van Alice wat voor ons allemaal een moment van reflectie en bezinning zal zijn. Samen hebben we besloten hoe we dat willen gaan delen hier op de Noordzee, en we schrijven allemaal een berichtje naar onze Derko die bij de uitvaart zal zijn, en die aan boord heel erg gemist wordt.
