Een blog van Lisette de Goede.
Daar sta je dan. Bovenop de brug, het domein van de kapitein waar ik de afgelopen dagen uren doorgebracht heb. Hier heb ik in weer en wind gestaan, de bedrijvigheid op het schip gadegeslagen en niet onbelangrijk, mijn zeebenen gekregen: de 7e editie van ‘Expeditie Noordzee’ is begonnen. Ook deze keer hoopt het duikteam enorm veel verloren netten, vislijnen, vislood en ander materiaal wat niet thuis hoort in de Noordzee op te ruimen.
De eerste paar dagen was de zee woelig en rolde het schip over de golven. Ik probeerde mij zo goed en kwaad als het ging zachtjes over het dak te verplaatsen zodat de kapitein geen hinder van mij zou ondervinden. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan met die wind en ik hoop dat de kapitein mij mijn misstappen kan vergeven. Intussen tuur ik door mijn kijker op zoek naar een van de vele bewoners van de Noordzee: de bruinvis. Tijdens deze expeditie bestaat mijn bijdrage uit het spotten van zeezoogdieren; bruinvissen, zeehonden en dolfijnen waarvan de bruinvis de kleinste walvisachtige en ook een van de schuwste bewoners van onze zee is. Ik kan je inmiddels vertellen dat het doorzettingsvermogen en een portie geluk vergt om er een te kunnen spotten op open zee.
Terug naar de brug. Beneden achter mij op het dek hoor ik de duikers hun duikuitrusting klaarmaken; de inmiddels bekende geluiden van het ontluchten van de flessen, het gelach, een van de honden die blaft naar de vinnen van de duikers en het ge-plons van de springende duikers drijven op de wind mee naar boven. Langs het schip vliegen krijsende meeuwen die vechten om een stukje brood waarbij ze de meest acrobatische capriolen uithalen. De zee is vandaag spiegelglad en ik heb het gevoel dat deze dag een goede gaat worden. Een waterig zonnetje breekt door en ik geniet van de schittering van het water terwijl ik een zeehond vlakbij een boei zie opduiken. Een Jan van Gent scheert rakelings boven het wateroppervlak waarbij zijn beeld gereflecteerd wordt in het wateroppervlak. Een voor een komen de duikers weer boven en worden ze via de lift aan dek gehesen waar ze hun zware uitrusting terug in de rekken kunnen hangen. Grote camera’s met felle lampen worden vanuit de rib met veel zorg omhoog getakeld en niet alleen ik ben benieuwd naar de beelden van onder het wateroppervlak. Want als een van de vele niet-Noordzeeduikers geven deze beelden een moment opname van het fantastische leven wat zich onder water afspeelt.
Al luisterend en kijkend vraag ik mij af wanneer ik die bruinvis zal zien. Tot heden heb ik een aantal grijze en gewone zeehonden, vele mantelmeeuwen, Jan van Genten en een visdief mogen noteren, maar nog geen bruinvis. Wat zou ik graag een rugvin door het water zien snijden. Plotsklaps valt mijn oog op een afwijkend stukje water, minder grijs en donkerder van kleur. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik richt mijn volledige concentratie op dit ene kleine stukje zee. En zodra ik herken wat ik zie valt alles samen. Die prachtige donkere driehoekige rugvin die uit het water verschijnt doet alle uren in het niets verdwijnen. En mijn vreugde is nog vele malen groter als ik een tweede, kleinere, rugvin zie! Na drie ademteugen verdwijnen beiden weer in die immense zee om op zoek te gaan naar voedsel, maar gelukkig heb ik deze vast kunnen leggen. Hopelijk de eersten van velen.
