Een blog van Emilie Reuchlin-Hugenholtz.
Ik heb de foto’s en films gezien. Ik heb de rapporten gelezen. Ik heb de verhalen gehoord. Maar vandaag, mag ik het zelf ervaren. Vandaag ga ik mijn eerste duik op de Noordzee maken. Ik sta op het randje van de Cdt. Fourcault en op het punt te springen. “Spring! Spring!” roepen ze. Opeens weet ik niet hoe, en ik moet toegeven, de sprong lijkt ineens veel te hoog. Ik hou mijn masker en mijn ademautomaat vast en neem een stap. De adrenaline giert door mijn lijf. Enorme golven. Pfoeh, dit is geen kattenpis.
Op een plank achter het bootje word ik naar mijn buddy Cyriel gesleept. Even op adem komen en we kunnen we afdalen langs de lijn. Er opent zich een nieuwe wereld. De zee is een prachtige kleur blauw met het zonlicht erop. Ik verwonder me over de kwallen, het dansende zoöplankton en het blauw dat langzaamaan in zeegroen verandert. En dan wijst Cyriel naar beneden. Opeens doemt een enorm schip op: het wrak van de Nautilus. Als Cyriel me er niet op had gewezen, was ik nog steeds naar de kwallen en zoöplankton aan het kijken en had ik met mijn neus in een veld van anemonen gezeten. We volgen de lijn die door de eerste duikers rondom het wrak is gelegd. Zo raken we de weg niet kwijt. Er is zoveel bijzonders te zien. Een grote mul zit ons heel stilletjes aan te kijken.
Duikers verwijderen netten die rondom het wrak hangen. Netten die maar door blijven vissen. De enorme krabben die eronder gevangen zijn, kunnen weer vrijuit gaan. We zien heremietkreeftjes trippelen over de bodem en steenbolken met hun prachtige zebraprint. We hebben goed zicht en ik zou nog wel wat langer willen rondkijken, maar de lucht raakt op en we moeten opstijgen. Dit smaakt naar meer! Een fantastische ervaring, alsof iemand me in National Geographic Channel had ondergedompeld.
Eenmaal bovengekomen dobberen we tussen de enorme golven. Nu moet ik ook nog in een of andere kooiconstructie naar bovenop het dek worden getakeld. Terwijl ik omhoog word gehesen met mijn zware loodgordel en duikfles bedenk ik me dat het jammer is dat we van vissen tot mensen zijn geëvolueerd, als we nou nog maar kieuwen hadden, dan konden we eindeloos zwemmen en genieten van al dit moois.Ik ben uitgelaten en vol van mijn eerste Noordzeeduik. Nu kan ik met nog meer inspiratie kunnen pleiten voor het belang van een gezonde zee en voor herstel en bescherming van onze prachtige Noordzee.
