Een blog van Willem Heijdeman.
Ik kijk om mee heen: scholen steenbolken en haringen zwermen om ons heen. Een grote vlokslak kruipt op zijn dooie akkertje over het zand richting zijn lunch maar een ieniemienie luipaardgrondel verspert hem bijna de weg. Mijn buddy Martijn wijst op een enorme Noordzeekrab die beschermend zijn bovenlijf over zijn nog niet uitgekomen nakomelingen heen spreidt. Blauwe haarkwalen zweven in overvloed langs ons heen en zolang je maar een aanvaring met ze vermijdt zijn ze prachtig. ’t Is overduidelijk: ik lig weer met mijn duiksetje in de Noordzee! Hoe gaaf is het toch om zo’n hobby te hebben en vooral: wat een toffe manier is het om met de Expeditie Borkumse stenen deze wrakken te bezoeken.
Gisterenavond zijn we vertrokken uit Scheveningen. Als ik op de kade aankom is het al een drukte van belang: mensen lopen heen en weer, te zeulen met uitrustingen en tassen en op bijna ieders gezicht is soms de twijfel te lezen of ze echt wel alles bij zich hebben. Maar als we rond een uur of 9 vertrekken is het te laat: je zult het moeten doen met wat je bij je hebt of wat je bij Robertino kunt huren…
We varen naar de Vinca Gorthon waar we rond een uur of half 3 aankomen. Iedereen behalve kapitein Pim en zijn bemanning ligt dan al op één oor. En met dank aan hun nachtwerk zweef ik dus in de vroege morgen (7 uur te water…) door het wrak. In 1988 ten onder gegaan door schuivende lading waarna een desastreus verlopen berging. Het zorgde ervoor dat de vaargeul verlegd werd zodat het wrak nu als 1 van de weinige nieuwe wrakken toegevoegd kan worden aan de te beduiken wrakken van de Noordzee.
Het anker ligt bij één van de open gezaagde sectie en het wrak is daar dan ook heel gemakkelijk penetreren. De enorme rollen krantenpapier die een deel van de lading vormde, beginnen als een soort druipkaarsen in te zakken en stromen als ware het een lavastroom van vuil wit magma naar de bodem. Onder druk wordt alles vloeibaar, zelfs krantenpapier. Het zicht is geweldig, maar dat is ook de stroming maar gelukkig biedt het wrak beschutting. Maar het is niet alleen maar genieten, we komen hier ook met een doel! Veel netten zijn er niet meer, de noeste arbeid van jaren heeft zich terugbetaald in een redelijk schoon wrak, maar lood en vislijnen zijn er des te meer te vinden. We verzamelen zoveel mogelijk en als het eenmaal tijd is om terug te gaan naar de ankerlijn en ik nog even achterom kijk, realiseer ik me: it’s good to be back!
