Blog van Floor Driessen.
Het is mijn derde expeditie van Stichting Duik de Noordzee schoon en de gebruikelijkheden aan boord zijn inmiddels mijn tweede natuur geworden. Ik heb de eerste nachten vaak nog nodig om te beseffen waar ik ben, maar vanmorgen kwam daar een ontregeld gevoel bij naar boven. Er heerst een ongewone sfeer op het expeditieschip: waar normaal gesproken een groot deel van het team aan dek te vinden is en de biologen benedendeks ‘gekke beestjes’ aan het onderzoeken zijn, neemt vandaag iedereen zijn benodigde vorm van rust, veelal in de wind op het strand van Scheveningen. Het is stil en leeg aan boord, terwijl de beelden van gisteren nog op mijn netvlies drukken.
Na het opstappen op vrijdagavond leerden de deelnemers elkaar kennen. Voor mij waren er slechts enkelen nieuw, waaronder Alice. Ik heb haar vorige week ontmoet tijdens een Noordzeetraining van Get Wet Maritiem. Uitgelaten spraken we toen met elkaar over de zin die we hadden in de aankomende expeditie op de Noordzee. Met een trotse blik vertelde ze dat ze mee zou gaan als supportduiker, al knipoogde ze dat ze zelf nog niet precies wist hoe haar taak aan boord eruit zou zien. Supportduikers (expeditie-jargon) verwijderen het verloren vistuig en voorzien de lege duikflessen van Nitrox. ‘Het maakt me niet uit’, zei ze, ‘ik wil overal mee helpen’. We hebben nog gezellig aan de telefoon zitten kletsen over de flinke lijst biologische literatuur die ze graag mee wilde brengen. Alice heeft mij met haar enthousiasme aan boord in ieder geval enorme support gegeven. We hebben een flink bemonsteringsproject voor de boeg en ze was altijd in de buurt om te helpen. Ze verwonderde zich over ‘al het mooie spul uit de zee’ en haar ogen straalden als ze naar die gevulde petrischaaltjes keek. Dit heeft op mij indruk gemaakt omdat zij mijn liefde voor de zee weer opriep. Nadat de verwijderde netten uit zee waren gehaald dook zij daar samen met de biologen in, op zoek naar gekkigheden of soorten die ze zelf graag onder de binoculair wilde bekijken. Ik was erg gelukkig met deze aanvulling op het biologenteam. Op deze manier zal ik me haar blijven herinneren als die bijzondere persoon aan boord.
Gisteren arriveerden én verlieten we de Bruine Bank, na een intense dag. In de middag werd een duik gemaakt op het ‘Poppetjeswrak’ in het zuidwestelijke deel van de Noordzee. “Het mooiste wrak van de Noordzee”, werd ons verteld. Alice was er helemaal klaar voor en sprong, nu al zonder angst, van het hoge dek. Samen met de fotograaf en een andere buddy dook ze in de richting van de boeg en ondersteunde ze het maken van onderwateropnamen. Ik kwam ze daar tegen en had een schitterende duik.
Het was druk aan de lijn met mensen die hun stops moesten maken, maar ik heb haar niet gezien. Boven water werd er nog wat gezongen tot ik als vijfde werd opgehaald door de stoere zodiak. Ik was een beetje teleurgesteld, omdat er dit keer niemand mee was om me op die plank uit zee te hijsen. Eenmaal aan boord snapte ik waarom: de beschikbare bemanning en expeditieleden waren bezig iemand te reanimeren. Er was geen aanspreekpunt en ik stond daar met mijn zware set maar wat aan dek te staan. Er ging van alles door me heen. Een misselijkmakend gevoel brak mijn tranen toen ik haar zag liggen. Ik zocht iemand die me uit mijn set kon helpen. De duikers druppelden binnen en de verslagenheid aan boord nam toe. Desondanks was de professionaliteit hoog. Ik besef me de uitzonderlijke samenwerking tussen de deelnemers waarin adequaat hulp en steun werd geboden. Ik was onder de indruk van de aanpak en ik wil graag toevoegen dat ik veel respect heb voor de expeditieleider. Een traumahelikopter landde achterop het dek en nam de reanimatie over. Later hebben wij te horen gekregen dat zij onderweg is overleden. Ik realiseerde me pas wat er in een uur tijd was gebeurd, toen ik de helikopter aan de horizon zag verdwijnen.
In de uren erna was er veel werk te verrichten met de kustwacht. Er kwamen drie nakomers aan boord met een tender vanuit Scheveningen. Zij konden helaas niet eerder aanwezig zijn. Er was een onbeschrijflijke anti-climax bij aankomst van deze versterking. We dwaalden wat rond over het dek. Alice wilde de blog van dag 1 graag voor haar rekening nemen. Het zou gebruikelijk zijn geweest dat zij deze na het diner op de volgende dag had voorgedragen. Klaudie las haar mooie blog voor en we stonden vervolgens een minuut stil bij deze dramatische gebeurtenis.
De Cdt. Fourcault lag vandaag aan de kade in Scheveningen, terwijl bestuursleden de nabestaanden opzochten. Deze zijn op de hoogte gebracht wat zich gisteren heeft afgespeeld. Besloten is om door te gaan met Expeditie Zuid 2016. De nabestaanden steunen ons hierin. Voor het rouwproces voelt het beter om als team bij elkaar te blijven. Om 17:00 uur zijn we weer vertrokken uit Scheveningen. Wij zijn uitgevaren met de vlag half-stok.
