Blog van Karin van der Reijden.
Kwart voor zes ‘s ochtends; een nieuwe dag begint. Ik kijk op mijn telefoon en bedenk me dat ik nog zeker 2 uur kan blijven liggen. Gelukkig maar, want na de fantastische nachtduik van gisteravond liep ik nog zolang stuiterend over het dek dat slapen er even niet in zat. Dwerg-pijlinktvis, een stuk of tien sepiola’s, gestreepte zeebarbeel (mul) en diverse andere vissoorten waaronder een poontje. Tijd vliegt, het afgesproken uurtje is zo om… Wat is de Noordzee toch geweldig mooi!
Terug naar vandaag; de laatste duikdag op de Borkumse Stenen voor we met een boog terugvaren naar Scheveningen. Dit gebied staat bekend als een van de weinige gebieden in de Nederlandse Noordzee waar nog hard substraat te vinden is. Die stenen zijn soms alleen wat lastig te vinden. Hierdoor hebben enkele duiken geresulteerd in zwemmen boven zand of een rif van schelpkokerwormen. Voor de wrakduikers niet altijd even aantrekkelijk. Expeditieleider Ben probeert iedereen tevreden te houden aan boord en tot nu toe lukt dat redelijk; specialist als hij is lukt het hem om wrakken te vinden op de Borkumse Stenen. Hierdoor hebben zowel de wrakduikers als de biologen de kans hun eigen ding te doen. Vandaag staan er twee duiken gepland; beiden betreffen een wrak binnen de gebiedsgrenzen van de Borkumse Stenen. Gidslijnen worden over het wrak uitgelegd, maar ook over het zand zodat iedereen zelf kan kiezen wat voor duik het wordt.
Foto Karin van der Reijden
Mijn beide duiken maak ik op het zand, al is het wel verleidelijk om ook een stukje wrak mee te pakken. Zeedahlia’s, pitvissen, zwemkrabben en schelpkokerwormen; ik vermaak me prima op het zand. Ook het wrak is mooi begroeid. Grote plukken dodemansduim waar kliplipvissen en de nodige krabben tussendoor zwemmen dan wel scharrelen. De tweede duik maak ik met z’n drieën. Vanaf de Cdt. Fourcault springen we in groepjes te water en ontmoeten we elkaar weer bij de afdaallijn. Na een tijdje zien we de gidslijn al lopen op de bodem, ondanks het wat slechtere zicht deze duik. We volgen de gidslijn over het zand. De wens van mij om eens levende kamster te zien wordt ruimschoots vervuld; na 20 meter hebben we er al ruim 100 gezien. De duik vliegt om en het is al veel te snel tijd om op te stijgen.
Eenmaal bovenwater wachten MOO-formulieren, netten (van de duikers die wel op het wrak hebben gedoken) en natuurlijk een heerlijke maaltijd. Vanavond staat er nog een lezing op het programma terwijl Pim het schip naar de volgende bestemming vaart. En dan vanavond maar weer eens gewone tijd naar bed.
