Blog van Karin van der Reijden.
Het is al na achten als ik wakker wordt, de kentering stond het toe om uit te slapen vanmorgen. Dat was maar goed ook want gisteravond was het na leuke discussies met andere expeditieleden zomaar half 2. We zijn vannacht blijven liggen bij het wrak waar een twaalftal duikers gistermiddag een verkenningsduik op hebben gemaakt. Het lag er vol netten om te bergen, en de biologen hadden ook leuke waarnemingen gedaan. Dat belooft dus veel goeds! Iets over elven springen we te water; ik duik samen met Floor en Klaudie. Het stroomt nog een beetje, en zowel tijdens de afdaling als later bij de opstijging krijgen meerdere duikers een knuffel van een blauwe haarkwal, welke massaal ronddrijven. Het hoogtepunt van mijn duik was een gehoornde slijmvis met eieren. Maar ook meerdere wijde mantels, een koffieboontje (voor de niet biologen; da’s een huisjesslak van ongeveer een centimeter groot, waarbij het lichaam van het slakje deels om het huisje heen krult) en een paar zeenaaktslakken. Door het expeditieteam wordt na de duik de buit binnengehaald. Ondanks dat er een groot net helaas niet kan worden binnengehaald omdat de hefballon buiten zicht is gedreven en niet wordt teruggevonden, is er alleen deze duik voor ongeveer 700 kilo netten en vislijnen verwijderd van het wrak!
Na de duik is het tijd om stil te staan bij de uitvaart van Alice. Op de wal wordt Alice rond half twee ’s middags begraven. Daar willen wij aan boord bij stilstaan en ook de familie heeft aangegeven het fijn te vinden als wij aan boord een ceremonie houden. Op het helikopterdek, waar de kustwacht Alice meenam naar wal, nemen wij definitief afscheid van haar. Een groepsfoto wordt gemaakt, maar we zijn incompleet: twee expeditieleden staan er niet op. Alice en Derko zijn dan misschien niet fysiek aanwezig, in onze gedachten zijn ze beiden super dichtbij. Klaudie leest een toespraak voor over Alice en deze expeditie. Dezelfde toespraak wordt tijdens de uitvaart van Alice voorgedragen door haar zoon. Dit wordt gevolgd door 1 minuut stilte, waarin expeditieleider Ben een handsignaallicht laat branden. De ceremonie wordt afgesloten door het te water laten van een foto van Alice, begeleidt door bloemen, welke door buddyparen worden uitgestrooid. In gedachten verzonken gaat een ieder daarna zijn eigen weg.
Willems smeekbede is verhoord. De wind is toegenomen en de golfhoogte is met ruim 800% toegenomen tot soms 3 meter hoog. Het zonnetje is vervangen door een wolkendek met wel 20 tinten grijs, en af en toe krijgen we een gratis douche. De tweede duik van de dag zal gemaakt worden op de Klipper; een stalen driemaster gezonken rond 1880. We gaan in groepen te water, zodra het ballonnetje (ten teken van een goede bevestiging van het anker op het wrak door de eerste duikers) opgekomen is. Ik duik met Oscar. De afdaling verloopt soepel ondanks het wat mindere zicht, en het wrak doemt voor ons op. Veel anemonen die het wrak bedekken met veel dieren die ertussen leven. Gedurende de gehele duik wordt je in de gaten gehouden door de altijd aanwezige steenbolken en horsmakrelen. Helaas waren ook de veelkleurige, plastic visjes met grote haken redelijk veel aanwezig, samen met vislood, staandwand- en sleepnetten. Alles wordt aan boord gehaald en als aasgieren storten de biologen zich op de binnengehaalde netten. Als alles uitgezocht is en de soorten geregistreerd zijn wordt alles opgeruimd en schoongemaakt. Tijd voor diner en de rest van de avond!
