In een blog over een eerdere expeditie 2 jaar geleden, heb ik al laten weten dat ik verliefd ben geworden op de Noordzee. En dat verloopt eigenlijk net als een relatie. Herkennen jullie dit: In het begin ben je hopeloos verliefd en zie je alleen de mooie dingen. Na verloop van tijd wortelt de liefde dieper, het wordt houden van. Je ziet dan ook wat onvolkomenheden die in de relatie soms wat uitdagingen brengen. Zo ook de Noordzee. Denk aan de golfslag. Eerder accepteerde je een geannuleerde duik in verband met golfslag en wachtend op de volgende mogelijkheid keek je naar die mooie golven. Nu baal je ervan, heb je het erover, soms iets te vaak, maar uiteindelijk hoort het bij je lief, de Noordzee.
En herkennen jullie dit ook: ineens zie je iets waardoor je weer helemaal verliefd wordt. Dat was dit jaar ook. Het begin van de expeditie leidde ons naar de Doggersbank, een gebied dat wat noordelijker ligt. Wat een verschil met het bruine, groene en meestal wel redelijk heldere water was dit zeg! Kraakhelder blauw water met zicht van zeker meer dan 20meter! Opnieuw weer die kriebels! Zonder morren accepteer ik de voorspelling wat betreft de omstandigheden (wind, golfslag) wanneer we dit mooie gebied verlaten en richting de Wadden vertrekken.
We onderbreken het duiken even om te schuilen in de haven van Borkum om vervolgens weer op pad te gaan. Boven de Wadden verwachten we veel rommel wat nog afkomstig is van de MSC Zoë. En dat klopt, complete wandkleden, uit elkaar gevallen donsjassen, wasrekken, het ligt er allemaal nog. We doen wat we kunnen om dit gebied schoner achter te laten. Wat een bende maken we als mensheid toch van deze prachtige omgeving. Uit het zicht uit het hart? Voor ons niet, wij zien jaarlijks wat de gevolgen van deze containerramp nog steeds zijn, bijna 5 jaar geleden.
De relatie met de expeditieleden onderling verloopt trouwens net zo. In het begin zie je ieders onvolkomenheid niet en na verloop van tijd borrelen die wel op. Wederzijds (on)begrip, net als in een relatie. Zeker op dagen dat er niet gedoken kan worden wrijft het soms, maar we vinden elkaar altijd weer terug. Het gezamenlijk doel verbroedert en na soms pittige discussies herpakken we weer om mooie dingen samen te delen. Prachtig om te zien, ik zou dit niet willen missen!
Net een relatie, of anders geschreven, nettenrelatie. De netten die ons als team verbinden.
Wouter ten Raa
