Blog van Pim de Rhoodes, Kapitein Cdt. Fourcault
De derde dag van de expeditie, waarvan we er al 10 gedaan hebben. Na alle jaren, is dit de 2e keer waarbij we ongekende temperaturen en vlakke zeeën kennen. Normaal wachten we op een opening tussen golven van 2 tot 5 meter hoog, maar deze keer al de 4e dag in rij … zomerse temperaturen en een ongekend vlakke zee. Iedereen accepteert het allemaal als ’normaal’; ik hoop dat dit ‘normaal’ dan maar ff aanhoudt tot het einde van de week.
De ploeg van SDDNZS is voor ons appeltje-eitje. Wij hoeven ons geen zorgen te maken over hun capaciteiten en training. De nooit-ouder-wordende Ben is zoals altijd de man voorop. Ik geloof dat niemand hem zelfs maar kan uitdagen. Gevolgd door het film-editing-team van Klaudie, dat de vaak tropisch lijkende beelden elke keer weer schijnt te kunnen verbeteren. Ongeëvenaard, maar wij beschouwen dat reeds als ’normaal’, net zoals het prachtige weer. Het team van biologen is aangevuld met een van onze oosterburen, en we zien nog een paar nieuwe gezichten onder de duikers. Maar van nieuwelingen kunnen we nooit spreken, want ze gaan allemaal in het team op en leveren zonder problemen hun bijdrage.
Vrije tijd aan boord, dat kennen we niet. We duiken-varen-eten-drinken, en dit zonder pauze, van 07:00 tot 01.00. Dan is alles weer gevuld voor de volgende dag. De route wordt op voorhand ook zó uitgezet, dat er geen speld (in de vorm van één uur) tussen is te krijgen. De tijd wordt ‘optimaal benut’, zoals dat heet. Maar Ben komt af en toe vrolijk melden dat we 7 uur kunnen slapen. “Dat is lekker toch?”, zegt ‘ie dan. FF vergeten dat er dan nog moet worden schoongemaakt en voorbereid voor het 07:00 ontbijt. Voor ons dus ook een 19 uur durende werkdag als we dat al redden. Nee, de bemanning krijgt het niet cadeau, dat mag zeker zijn. Wij moeten de liefde en toewijding die zij in deze expeditie stoppen dan ook maar delen, en ik moet zeggen dat de bemanning dat ook doet. Verbazend als je de routine erbij neemt; zoals 40 man 3-maal daags te eten geven, de afwas die nooit schijnt op te houden, uren aan een stuk in de RIB varen, alles schoonmaken ‘s nachts (toiletten, douches en de rest van de verblijven)… Tja, dat kan je toch eigenlijk niet meer als ‘normaal’ beschouwen … En toch hebben ze er plezier in, ook al zijn het verwende Belgen.
Gisteren hebben we voor de 2e keer netten van wrakken geborgen die de hoogte en kracht van onze 30-tons kraan uitdagen. De netkluwen met een hoogte van over de 20 meter hadden wat aandacht nodig om veilig aan boord te krijgen. Bij zo’n takel-moment is iedereen ineens de kapitein, en dan maar opletten om de juiste man op de juiste plaats te houden. Het opruimen van netten en het schoonhouden van het milieu; prachtig, maar als eerste geldt natuurlijk de veiligheid. Dit klinkt afgezaagd, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar goed, alles is nu boven water; de biologen evenals de duikers zijn als kleine kinderen zo blij met een stinkend net waarvan de lucht nog niet eens begonnen is te ontspruiten. Nog een paar dagen droog en zon, en dan kunnen we pas echt genieten…
