We zitten net naar de beelden te kijken die Klaas maakte met de GoPro camera die hij standaard op zijn helm heeft gemonteerd. De avondduik op het wrak van de Esk. Voor het eerst hebben we slecht zicht gehad: hooguit een meter. Het was dus een beetje kruipen over het wrak, Klaas zit er in elk geval met zijn neus bovenop.
De Esk is een Brits schip dat in de Tweede Wereldoorlog op een eigen mijn liep. Een oorlogsschip: we zien de usual suspects: hulzen en granaatkoppen, maar ook veel staand wand en vislijnen. De eieren van de dwergpijlinktvis, wat steenbolken… Ineens zie je dat de blik van Klaas scherp opzij schiet: een bierblikje. En nog één, en nog één. Raar! Wie heeft hier een feestje gevierd?
Ook raar vandaag was de eerdere duik van Udo, op het grind van de Klaverbank. Hij dook mee met de biologen en hij had zijn zinnen gezet op de Stiefelslak, een kauri die we vorig jaar voor het eerst ontdekten op dodemansduim en waar we dit jaar opnieuw naar op zoek zijn. Toen vonden we de slakken vooral op de Klaverbank, dus dat moest tijdens deze duik op het grind ook lukken.
Udo had de biologen gevraagd om het fotogenieke diertje vooral aan te wijzen. Maar eenmaal beneden vonden zij er zo veel, dat ze dachten dat Udo ze beslist niet over het hoofd zou zien. Ze hebben er geen één aangewezen, alleen maar exemplaren in potjes gestopt. En Udo heeft er dus geen één gezien. Raar! En een beetje verdrietig voor Udo, die speciaal zijn macrolens op zijn camera had gezet. Hij is nog steeds uit zijn hum.
Bijzonder raar was dat onbekende wrakje van vanmiddag dat zich maar niet liet vangen. De eerste keer dat we het dregankertje er op gooiden, zagen we al snel dat die van het wrak af was gegaan. De boeitjes verdwenen steeds verder uit het zicht. De tweede keer leek het goed te aan. Maar toen Klaudie en ik langs de lijn naar beneden doken, vonden we al snel Pascal en Bas, die als eersten het water in waren gesprongen en nu hun stops aan het uithangen waren. Raar! Wat deden zij zo vroeg al aan de opstijglijn? Als we – ondanks heftige gebaren van Pascal – toch besluiten verder naar beneden te duiken, zien we al snel wat er aan de hand is: beneden danst het anker op het ritme van de hoge golven aan het oppervlak over een kale zandbodem. Raar! Geen wrak te zien.
Heel érg raar is de enge worm die Joop tijdens de eerste duik van vandaag ontdekte en die hij nu in een petrischaaltje heeft gelegd om te bestuderen. Een afzichtelijk beest om te zien, iets waar je nachtmerries van kunt krijgen. De biologen hebben moeite om het gedrocht te determineren, hij lijkt niet in de Nederlandse soortenlijst voor te komen. We zitten er nu allerlei rare Nederlandse namen voor te bedenken, een leuk spelletje.
Over Joop gesproken: het lijkt er op dat hij inmiddels goed is ingeslingerd. Was hij de eerste dagen alleen aan dek en in zijn bed te vinden, nu is hij hard aan het werk aan de tafel in de leefruimte: de plek waar het schip het meeste slingert. Raar: die karakteristieke groenbleke kleur van Joop is verdwenen. Dat hebben we op andere Noordzeetrips nog niet eerder meegemaakt.
Annet van Aarsen
