Blog van Betty van den Berg.
GO6, een viskotter uit Goedereede, in 1996 na aanvaring met de Baltic Stone in dichte mist op de zeebodem terecht gekomen. Na 20 jaar bezoeken we het wrak, op zoek naar visnetten, vislood en andere vervuiling. ’s Morgens vroeg opgestaan, zodat we om 9.00 uur klaar staan om overboord te springen.
Voor deze expeditie is er vooraf contact geweest met de zoon en vrouw van de voormalige eigenaar. Ze vonden het leuk om een onderdeel te zijn van deze expeditie. Zelf zijn ze nieuwsgierig naar de status van ‘hun’ eigendom. De eigenaar was tijdens de aanvaring niet op het schip aanwezig, vanwege de geboorte van een zoon. Dat was dezelfde zoon waar we vooraf contact mee hebben gehad. Een ander familielid heeft de taak van schipper overgenomen.
Met dit verhaal en goede zicht spring ik overboord. Helaas verlies ik mijn vin. Net als ik denk dat ik de duik af moest breken, wordt er een andere vin met een touwtje van boord aangegeven. Blij als ik was, werd ik achter de rib naar de boeitjes gebracht. Daar wachtte mijn buddy Cyriel op me. Nieuwe vin aan, daarna het teken dat we klaar zijn om af te dalen.
Op het wrak komen we aan op de mast, die torent nog steeds hoog uit boven het schip. De originele netten zijn een half jaar na de aanvaring door de eigenaar eraf gehaald. In de mast hangen nog verschillende nieuwe lijnen en visnetten. De mast is prachtig begroeid met zeeanemonen. Tussen de mast door zakken we af naar het voordek. Het dekluik ligt opengeslagen naast de opening. Met mijn hoofd in het ruim kan ik zien dat het wrak redelijk verzand is. De bolders, anker winches en railingen zijn onaangetast. Ik geniet kijkend over de boeg met het zicht naar achteren, en zie de mast fier overeind voor de opbouw. De andere duikers zijn druk in de weer met hun lampen te schijnen in alle openingen, op zoek, gelang hun expertise, naar onderwater beestjes of naar netten of vislood.
Een teken naar mijn buddy om verder te zwemmen. Over de gangboorden naar achteren. Cyriel wijst een mooie blauwkleurige kreeft aan met veel pokken op zijn scharen. Via het trappetje zwemmen we naar het brugdek, even rond kijken vanwaar we naar het bovendek gaan. Het kompas opgepoetst, koers vooruit naar de mast. Nog even een tussenstop gemaakt op de mast op het bovendek. Radarvoet en de scheepshoorn aangewezen. Met het geluid van de hoorn koersen we naar de grote mast. Aan de lijnen, vast aan het platvorm half op de mast, hangen de postzakken gevuld met netten met nieuwe informatie voor de biologen. We besluiten om te starten aan de opstijging. Op 9 meter de stage bottle opgepikt. Aan de oppervlakte lag de Cdt. Fourcault bijna langszij. Het zicht was geweldig! Een mooie duik om te herinneren, zicht 15-20 meter.
Eenmaal aan boord gaan de biologen druk aan de slag met buisjes, water en viezigheid. De bemanning beneden is druk bezig met de heerlijke lunch. De flessen worden gevuld voor de duik ’s middags. Een aantal gaat duiken met trimix. Een spaghetti van slangen voor trimix en nitrox was het gevolg. Mooi om te zien dat het zo goed georganiseerd gaat aan boord!
Een zalm toast als heerlijke lunch; we worden verwend door de bemanning. Met een volle buik gaan we ons klaar maken voor de Elatma, een wrak van 100 meter op een diepte van max. 38 meter. Ik word ingedeeld als bezemwagen. Het op- en inhalen van enkele postzakken, het anker en de reels. Een rustige duik, De Elatma ligt op haar kant over stuurboord. De twee schroeven staan fier te wapperen in de luwte van het roerblad. Het wrak is bedekt met slib, wat eigenlijk geen slib is maar de kokertjes van de jassa. Weer wat geleerd van de biologen. Het zicht was wederom goed; een lamp hebben we niet nodig gehad.
Ik vergeet de lezing te noemen van Marja, met de titel “De terugkeer van de haai in de Alpen”, een interessante lezing over de vervuiling in de Franse Alpen. Een mooi project met dezelfde intentie als Duik de Noordzee Schoon: maak de Alpen schoon om zo de natuur een kans te geven zich te ontwikkelen.
Met de film “Geheimen achter de Dijk” van Fred Groen sluiten we de avond relaxed af.
