Op de Noordzee leeft je niet met de dag maar met het uur. Je maakt veel plannen, die weer net zo makkelijk gewijzigd moeten worden door de snel wisselende omstandigheden. En zo liep het ook de afgelopen 24 uur.
Na de schemerduik op zondagavond sloeg het weer om. Eerst regen, de wind wakkerde aan tot een dikke 7 en de golven haalden drieënhalve meter. Goed doorgeschommeld werden we de volgende ochtend wakker, midden op een onrustige Noordzee. Met de Fourcault als supportschip kunnen we weliswaar lang doorduiken, maar er zijn grenzen. De maandagochtend bleven we noodgedwongen uitgewaaid aan boord.
De beslissing om dan maar meteen op te stomen naar de Doggersbank was snel genomen. Ben hield ons – maar ook de crew – bezig met een uitgebreide presentatie over veiligheid en brandpreventie op zee en na afloop bleek de wind behoorlijk in kracht afgenomen. Zo snel kan het gaan!
Duikplannen kwamen weer op tafel en wij planden nu voor de kentering ‘s middags aan te komen bij het het wrak van de Ocean Prince, dat tot haar ondergang tijdens een storm in 1968, een booreiland was.
Die kentering haalden we net niet, maar na een ontspannen dagje aan boord vonden we het geen belemmering toch te duiken. De extra stroming namen we op de koop toe, het vooruitzicht van een eerste duik op de Doggersbank wilden wij ons niet laten ontnemen.
Dat bleek een hele goede beslissing, zo goed dat we vanavond nog eens terug gaan, nu op de goede tijd. En tegelijkertijd maken we alweer de planning voor morgen – die er over een uur toch weer anders uit kan zien.
Edward Snijders
